اشعار

بــاز از دعــای مـادر نــام آشـنـای ما            امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گـریـه می کـنـند تـمام سـتـاره ها            همراه چـشـم های زمیـن پـا به پای ما

از بوی دود و آتش کوچه مشخّص است            بوی مدیـنه می دهد این گـریه های ما

یک عـدّه از سـقـیـفـه شبیه مغـیره باز            خـون کـرده اند بر جـگـر مـقـتـدای ما

یک پیرمرد پای پیاده! چه روضه ای!            خاکی به سر کنیم از این ماجـرای ما

شیخ الائمه و سر عریان عجیب نیست؟            این ها شده است غـصّـۀ بی انتـهای ما

عالم ز آه، تیره تر از صبح محشر است            خـون جـگـر به دیـدۀ آل پـیـمـبـر است

شهر مدیـنـه گـشـته عـزا خـانـۀ وجـود            رخت سیاه بر تن زهرا و حـیـدر است

گفتم چه روی داده که از خاطرم گذشت            امشب شب یتیمی موسی ابن جعفر است

گـریـنـد بر امـام شـشـم هـفـت آسـمــان            در نه فلک قـیامت عظمای دیگر است

جسمی که آب شد زجفا زیر خاک رفت            در قلب آب و خاک از این داغ آذر است

خواهی اگر که بوسه زنی بر مزار او            قبرش کنار تربت زهـرای اطهـر است

آتـش زدنـــد خــانــۀ او را حـرامــیـان            این اجر خوبی پدر و ارث مـادر است

جز تَلّ خاک نیست نشانی از آن مزار            الحـق که نـنگ آل سعـود ستمگر است

قـامـت خـمـیـده؛ تن شده مانند شمع آب            این شـاهد جـنایت منصور کـافـر است

بر او بریز اشک که این گریه نزد حق            با گـریه بر حسیـن ثـوابش برابر است

با آنکه بسته است به رویش در بـقـیـع            میثم هماره چشم امیدش به این در است